Trzeci wyciąg zaskoczył nas koniecznością czujnej wspinaczki i niewielka liczba chwytów. Zaczął się dość łagodnie, po prostej w górę, po czym na pewnym pułapie wymógł na nas gimnastykę.

Najpierw wkręcił się w komin jak tylko mógł, a następnie obydwoma rękami chwycił się wielkiego głazu, ustawił obie nogi po tej samej stronie ściany i oparł się plecami o blok. Tak wygląda Dilfer

Liczący ponad 350 m długości, podzielony na 11 wyciągów. To jest długa wspinaczka w piątkowych trudnościach, więc warto było wstać wczesnym rankiem.

Najtrudniejsze elementy całej tej przeprawy, to byłyby to: druga połowa pierwszego wyciągu (prze-rysa), siłowy komin centralny, oraz zdecydowanie ostatni wyciąg, który nas zaskoczył.

Wybór Spit Bulla oznacza solidną wspinaczkę w pionie – w szczególności mocno wertykalne są dwa ostatnie wyciągi.

To piękna droga dla mniej doświadczonych zespołów albo taka „na brzydszy dzień”, gdy nie chcemy przez wiele godzin męczyć buły.

Łącznie przewspinaliśmy ponad 1300m w pionie na wielowyciągach . W moim odczuciu pakielnickie drogi są trudniejsze niż tej jurajskie (tutaj nie znajdziecie łatwej cyfry).