Staflovka na Wołowej Turni

Na drogę wybrałem się z Dimą — postacią znaną w środowisku górskim, szczególnie zimowym. Motyka na Łomnicy, Szare Zacięcie na Czołówce MSW — to tylko przykłady z jego długiej listy przejść. Choć wspinaliśmy się razem po raz pierwszy, miałem do niego pełne zaufanie.

Ogólna charakterystyka

Staflovka to około 250-metrowa droga poprowadzona w południowej ścianie Wołowej Turni. Składa się z czterech wyciągów oraz jednego łatwego dojściowego do szczytu. Kluczowy wyciąg wyceniono na V, ale ogólny charakter wspinania sprawia, że droga jest przyjemna, logiczna i płynna.

Mamy tu wszystko, co klasyka powinna mieć: płyty, filarek i małe przewieszki. Gdybym miał opisać Staflovkę jednym słowem, byłaby to właśnie „płyta”. Asekuracja jest bardzo dobra, stanowiska są wygodne — bez wiszących pozycji, zawsze na półkach i obite. To naprawdę komfortowa wspinaczka jak na tatrzańskie warunki.

Choć tym razem to ja prowadziłem wszystkie wyciągi (Dima leczył kontuzję ręki), ani razu nie wyglądał na zaskoczonego czy zakłopotanego trudnościami.
Hmm… no może poza końcówką pierwszego wyciągu, ale o tym za chwilę.

Ze względu na południową wystawę, ściana łapie słońce dopiero po 10:00. Wcześniej bywa zimno, dlatego nie ma sensu zrywać się bladym świtem.

Staflovka to świetny wybór na spokojny dzień w ścianie. Dobra asekuracja, może nie do końca łatwa w nawigacji ale za to piękne widoki — zdecydowanie warto.

Opis przejścia Staflóvki na Wołowej Turni

Wyciąg 1.

Startujemy na lewo od dużego pęknięcia (tak jak zespół na zdjęciu). Na początku jest płytowo, lekko i przyjemnie, ale wszystko zmienia się przy sporej przewieszce pod koniec wyciągu.

Razem z Dimą zgodziliśmy się, że jak na czwórkowe lub V– trudności, było to małe zaskoczenie.
Przez chwilę zastanawiałem się nawet, czy droga na pewno biegnie tędy. Trochę jakby dostać liścia od klasyka 😅

Po sprawdzeniu topo okazało się, że za przewieszką czeka stanowisko. Na szczęście crux ułatwia ring wbity w trudnościach. Przewieszka pokonana, loguję się na stanowisku z dwóch ringów.

Wyciąg 2.

Przed nami kolejna przewieszka — wygląda poważnie, ale szybko okazuje się, że wystarczy zrobić trzy kroki w lewo na filarek, gdzie znajdziemy ryskę i kilka solidnych odciągów.

Miałem wrażenie, więcej powietrza pod stopami 🙂

Po pokonaniu tego miejsca idziemy lekko do góry i znowu w lewo — do kolejnego stanowiska (2 ringi + repik).
Z tego miejsca można zjechać do podstawy ściany (wystarczy jedna 60-metrowa lina połówkowa).

Wyciąg 3.

25-metrowy wyciąg zaczyna się trawersem w lewo, potem przechodzimy małą, połupaną przewieszkę (IV). Dalej kilka metrów w górę do bardziej zarysowanych przewieszek.

Crux wyciągu pokonujemy intuicyjnie, tam gdzie linia sama się narzuca (IV+). Po wyjściu idziemy do dużej półki ze stanowiskiem (2 ringi + repik).

Po lewej (ok. 10 m) znajduje się stanowisko z drogi Stanisławskiego. Z naszego stanowiska też można zjechać, ale uwaga na możliwość zablokowania liny — zjazd musi iść pod skosem ze względu na wcześniejszy trawers, a lina przechodzi przez zwężenie przypominające lejek.

Wyciąg 4.

Przed nami najładniejsze wspinanie na drodze — system rynien i pęknięć w połogiej płycie, z bardzo dobrą asekuracją. Wspinanie jest estetyczne i raczej miękkie, serce uspokaja się po wpince do ringa w połowie wyciągu.

Dalej kierujemy się do siodełka w grani, gdzie bez problemu zmieszczą się dwa zespoły. Tu spotykają się Staflovka, Stanisławski i Filar Świeża.

---

Zejście (lub zjazdy)

Jeśli byłeś już wcześniej na Wołowej drogą Stanisławskiego, to wejście na szczyt jeszcze raz jest trochę bez sensu.
Dlatego zrobiliśmy zjazdy )dokłądnie to 3) z ostatniego stanowiska (z siodełka, technicznie to przed ostatni wyciąg), bo była ku temu dobra okazja — późna godzina i brak zespołów pod nami.

Jeśli jednak pod ścianą są inne zespoły, lepiej pójść na szczyt łatwym terenem (raczej turystycznym, choć pięknym III) i zejść w stronę Żabiej Mięguszowieckiej Przełęczy, a dalej na ścieżkę.

Więcej o podejściu i zejściu pod Wołową znajdziesz w osobnym wpisie: [tutaj — link].